Geplaatst 13-2-2013

De flaptekst van dit boek, neergepend in oktober 2008, vertelt :

De financiële crisis van augustus 2007 is zeker niet de eerste en zal evenmin de laatste zijn. Zodoende vertelt dit boek van de Panic of 1907. Iedere financiële crisis is weer anders, de te leren lessen blijven telkens hetzelfde. De crisis van 2007 vindt haar oorsprong in de pen van Bill Clinton, waarmee hij in 1999 de Gramm-Leach-Bliley Act ondertekende. Met één pennestreek werd een streep gehaald door de Glass Steagall Act van 1933. De gevolgen van deze wet openbaarden zich jaren later in enkele miljoenen Amerikaanse hypotheken, verleend aan huizenkopers met lage inkomens. Risicovolle subprime hypotheken die volgens een schatting van het Internationaal Monetair fonds bij banken en financiële instellingen tot één biljoen dollar aan verliezen zullen gaan leiden. De auteur vertelt het schrikbarende verhaal van deze kredietcrisis sinds Bill's noodlottige handtekening. Een verhaal over ideologie, kortzichtigheid, innovatie, opportunisme, hebzucht en laks toezicht. Deregulatie is niet altijd een Snelweg naar het Paradijs!

Evengoed is deze crisis een verhaal van misère voor honderdduizenden Amerikanen die hun huis verliezen. Banken die failleren en tienduizenden werknemers in hun val meesleuren. Westerse banken die honderden miljarden afschrijven, bankroet gaan of aan het infuus van hun centrale banken hangen. De vijf grote zakenbanken van Wall Street gaan ten onder, worden overgenomen of geven hun speciale status op. Het bankroet van Lehman Brothers heeft catastrofale gevolgen en dwingt de Amerikaanse pro-markt administratie van George Bush tot een reddingsplan van $ 700 miljard! Europa legt zelfs € 1.873 miljard belastinggeld op tafel! Nu even geen marktwerking! Of dit voldoende zal zijn de banken van de rand van de afgrond te redden, staat nog in de sterren geschreven.

Daarmee is deze crisis evengoed een verhaal van wetgevers en toezichthouders. Zij raakten verstrikt in de verleidelijke verhalen van bankiers over financiële innovatie, spreiding van risico en het Chinese spaaroverschot. Zij stonden toe dat bankiers honderden miljarden buiten hun balans parkeerden in Structured Investment Vehicles en aldus de stabiliteit van het financieel systeem ondermijnden. De bankiers met hun motto : zo lang als de muziek speelt, moet je blijven dansen, voerden de risicos almaar verder op, net als hun bonussen. Een immense kater kon niet uitblijven. Om een recessie te voorkomen verlaagde de FED de rente in een tempo als nooit tevoren. Even snel verloor de dollar haar waarde en explodeerden in 2008 de dollarprijzen van grondstoffen. Daarmee baart deze kredietcrisis nu wereldwijd economisch onheil. Een Snelweg naar de Afgrond!

Recessie, depressie en repressie behoren inmiddels tot het vocabulaire van alledag.